از گذشته تا امروز، نقشهنگاری، مطالعه و تلاش برای ساخت نقشه و در کل دانش جغرافیا همگی ابزارهایی بودهاند تا به کمک آنها تصویری از زمین نگاشته شود. نقشهبرداری، تعیین جایها و فاصلهها، تا حدی ناوبری، تعیین موقعیتها و راستاها، در امتداد نقشهنگاری و جغرافی گسترش یافتهاند و اطلاعات مورد نیاز بیشتری را با کیفیت بالاتری فراهم کردهاند.
در ۳۱ اکتبر سال ۲۰۱۱، شمار ساکنان زمین به ۷٬۰۰۰٬۰۰۰٬۰۰۰ تَن رسید.[۱۲۲] بررسیها نشان دادهاست که تا سال ۲۰۵۰ میلادی جمعیت جهان به ۹٫۲ میلیارد تن خواهد رسید.[۱۲۳] انتظار آن میرود که بیشتر این افزایش جمعیت در کشورهای در حال توسعه رخ دهد. میزان تراکم جمعیت در سراسر جهان بسیار گسترده و متفاوت است ولی این روشن است که بخش بزرگی از جمعیت جهان در آسیا زندگی میکند. همچنین انتظار آن میرود که تا سال ۲۰۲۰ میلادی ۶۰٪ جمعیت جهان شهرنشین باشند و بقیه روستانشین.[۱۲۴]
براورد شدهاست که تنها یک-هشتم سطح زمین برای زندگی انسان مناسب باشد. سه-چهارم سطح زمین را اقیانوسها پوشاندهاند، و نیمی از خشکیهای زمین، بیابان (۱۴٪)،[۱۲۵] کوههای بلند (۲۷٪)،[۱۲۶] یا دیگر خشکیهایی است که برای زندگی آدمی چندان مناسب نیست. شمالی ترین سکونت گاه همیشگی زمین برای انسانها، آلرت نام دارد (۸۲°۲۸′N) که در جزیرهٔ السمیر در قلمرو نوناووت در کانادا قرار دارد.[۱۲۷] و جنوبی ترین آن، ایستگاه تحقیقاتی اسکات آمونسن در جنوبگان است که میتوان گفت در قطب جنوب (۹۰°S) است.
بر پایهٔ دادههای مارس ۲۰۱۲، بدون در نظر گرفتن سرزمین بی صاحب بیرطویل، میان مصر و سودان و بخشهایی از جنوبگان: روی هم رفته ۲۰۶ کشور در جهان وجود دارد. که در این شمارش، ۱۹۳ کشور عضو سازمان ملل متحد است. همچنین ۵۹ مورد هم قلمروهای وابستهاند و شماری هم سرزمینهای خودمختار و یا مورد اختلاف اند.[۱۲] از گذشته تا کنون، زمین هرگز یک فرمانروایی یکتا نداشتهاست که در سراسر زمین فرمان براند هرچند فرمانرواییهایی بودهاند که در دورهای بر بیشتر بخشهای زمین فرمان می راندهاند اما امروز از میان رفتهاند.[۱۲۸]
سازمان ملل متحد یک سازمان بینالمللی است که برای دخالت در اختلافهای میان ملتها بوجود آمدهاست و تلاش میکند تا درگیریهای نظامی میان کشورها را کاهش دهد.[۱۲۹] این سازمان جایی برای گفتگوهای میان کشورها و بحث دربارهٔ سیاستهای کلی جهان و حقوق بینالملل است و اگر دیدگاه تمام کشورهای عضو، مثبت باشد در درگیریهای نظامی هم دخالت میکند و ساز و کاری را برای این گونه درگیریها در نظر میگیرد.[۱۳۰]
در ۱۲ آوریل ۱۹۶۱، یوری گاگارین نخستین انسانی بود که توانست مدار زمین را یک دور کامل بپیماید.[۱۳۱] تا ۳۰ ژوئیهٔ ۲۰۱۰ روی هم رفته ۴۸۷ تن توانستهاند فضای بیرونی زمین را از نزدیک ببینید و مدار زمین را بپیمایند و دوازده تن آنها هم روی سطح ماه راه رفتهاند.[۱۳۲][۱۳۳][۱۳۴] در حالت عادی تنها انسانهایی که در فضا هستند، کسانی اند که در ایستگاه فضایی بینالمللی کار میکنند. هم اکنون کسانی که در ایستگاه کار میکنند شش نفر اند که هر شش ماه با افراد تازه جایگزین میشوند.[۱۳۵] دورترین فاصلهای که انسان تا کنون به آن سفر کردهاست ۴۰۰٬۱۷۱ کیلومتری از زمین بودهاست که در جریان پروژهٔ آپولو ۱۳ در سال ۱۹۷۰ به آن دست یافت